Niełatwo jest się zdecydować, jak postąpić.

 Przeciętny człowiek nie jest specjalnie ciekaw świata. Ot, żyje, musi jakoś się z tym faktem uporać, im będzie go to kosztowało mniej wysiłku- tym lepiej. A przecież poznawanie świata zakłada wysiłek, i to wielki, pochłaniający człowieka. Większość ludzi raczej rozwija w sobie zdolności przeciwne, zdolność, aby patrząc- nie widzieć,
aby słuchając- nie słyszeć.

 Życie to coś więcej niż tylko zrozumienie, co się dzieje. To przechodzenie przez sprawy z ciekawością, odwagą, perspektywą, empatią, wiedzą i bez zmęczenia. Jest to wielka podróż, w której doceniamy jeden drugiego, pomimo naszych różnic, i szanujemy siebie nawzajem, pomimo naszych błędów.

 Ale wieczorami samotność wsadza im paluchy pod żebra.

 Cienie dawnych grzechów... One tylko prześladują dobrych, źli zawsze im się wymykają.

 Ludzie o szerokich horyzontach mają mniejsze perspektywy.

 To kim jesteśmy, widać nie tylko poprzez nasze czyny, ale w naszych twarzach i oczach.

 Czułam,że żyję w klatce stworzonej ze strachu i zwątpienia...

 Człowiek cierpi dość długo, aby uznać, że życie to dość prosta sprawa. Problem polega na tym, że kiedy to zrozumie, zwykle jest już na tyle stary, że zapomina, co właściwie zrozumiał.

 Opowieści o bohaterach nieodmiennie oczarowują tych, którzy w nie wierzą.

 Jak się sądzi człowieka: wielkością bohaterstwa czy rozmiarem klęski?