Ludzie dzisiaj znają cenę wszystkiego, nie znając wartości niczego.

 Kiedy zmierzamy w kierunku odwrotnym niż ludzie dookoła, zazwyczaj okazuje się, że idziemy w stronę bardziej interesującą.

 Zawsze żartuje się
z rzeczy, które nas przerażają.

 Potrzebujemy rozmowy jak dobrego jedzenia, a dobrowolnie wybieramy emocjonalna anoreksję. W środku wszystko krzyczy: mów do mnie! obejmij mnie! kochaj mnie! a jedyne co wychodzi z naszych ust, to słowa nie mające żadnego znaczenia.

 -Gdybym się dowiedział, że zostały mi 3 miesiące życia, to bym to wszystko rzucił w cholerę i pojechał odhaczać te wszystkie marzenia... -A skąd masz tę pewność, że zostało ci więcej?

 Moje niezadowolenie z samego siebie graniczy z religią.

 Doprawdy, jak to miło coś umieć.

 Bałam się pytać, bo wiem, że czasem jednym pytaniem można przeciąć nić porozumienia.

 Czasem wystarczy tak niewiele, by nie upaść na samo dno.

 Poboisz się, poboisz i umrzesz i tyle będziesz mieć z tego życia.

 Czy moje życie jest malowidłem, czy mozaiką? Czy składa się z jednej, wielkiej całości, czy z drobnych kawałków, które dopiero z perspektywy czasu i odległości układają się w całość?