Zdumiało mnie, kiedy Ucz skinęła głową, jakby przyznawała mu rację.

 Zostawiajmy po sobie dobre imię i trwałą pamięć wśród śmiertelnych, aby życie nasze nie przeszło nadaremnie.

 Nie bał się niczego. Dopóki nie spotkał mnie.

 Zginął tak, jak żył - pilotując helikopter na krawędzi ryzyka...

 Przeżywała jedną z najsroższych tortur, torturę czynu narzuconą niedołężnej bierności.

 Lecz korzyść z tego krótka, jak dzień zimą.

 A ja was za podłość waszą przeklinam.

 Słuchał ich rad i perswazyj, jak się słucha owadów podczas sjesty poobiedniej.

 Ze śmiercią można żartować, ale nie z życiem. Niech żyje!

 Nadzieja jest drugą duszą nieszczęśliwca.

 Chęć ukrycia się jest wynikiem paniki. Zapamiętaj to sobie.