Zdumiało mnie, kiedy Ucz skinęła głową, jakby przyznawała mu rację.

 Idź swoją drogą, a ludzie niech mówią, co chcą.

 Przejmuj się tym, co myślą inni a zawsze będziesz ich więźniem.

 Nic prawdziwego nigdy nie umarło - tylko nazwy, formy i złudzenia.

 Chleb otwiera każde usta.

 Początek mój tam, gdzie mój kres, węgorz zwija się i pożera swój ogon.

 Przychodzą takie chwile, że nie wiem już, co z sobą zrobić. Kiedyś pomyślałam, wsiądę w pociąg i przyjadę do ciebie. Ale to przecież o wiele za późno, o lata za późno, o całe życie za późno.

 Są też ludzie, których ambicje sięgają dalej i głębiej niż zwykle. Chcą więcej niż mogą zdobyć. Więcej pieniędzy, władzy, potęgi, więcej wszystkiego, i są gotowi dla tego "więcej" podpalić świat.

 Młodość to nic takiego. Przejdzie z czasem.

 Czy jest coś bardziej przyjemnego niż starość otoczona młodością, która chce się czegoś nauczyć?

 Często pozwalamy sobie na przejmowanie się drobiazgami, które zasługują jedynie na lekceważenie i zapomnienie. Jesteśmy oto na tej ziemi. Mamy do przeżycia zaledwie kilka dziesięcioleci, a tracimy bezpowrotnie wiele godzin na rozmyślanie o smutkach, o których za kilka lat zapomnimy i my, i wszyscy inni. A więc nie, poświęcajmy czas na działania i odczucia warte chwili, na wielkie myśli, prawdziwe uczucia i trwałe przedsięwzięcia. Bo "życie jest zbyt krótkie, aby było małe".