Czasem lepiej nie pytać, jeśli nie jest się pewnym, czy ...

 Czuję się sam, sam, sam, chociaż otoczony…

 Szalonych możnych pilnie strzec wypada.

 Życie z dnia na dzień może wydawać się fajne i romantyczne, kiedy ma się dwadzieścia lat, ale w wieku dwudziestu pięciu staje się nudne, trzydziestu przygnębiające, a czterdziestu wręcz groteskowe.

 Czasem spotyka się kogoś nieziemsko pięknego. Potem z nim rozmawiasz i po kilku minutach umierasz z nudów. Ale czasem spotykasz kogoś i myślisz sobie: 'Jest w porządku, może być'. A potem go poznajesz. I jego twarz staje się nimi. Jego osobowość jest na niej wypisana. I staje się czymś nieziemsko pięknym...

 I wtedy wezbrały we mnie nienawiść, żal, zawiść - słowem ruska trojka.

 Byle kretyn może cieszyć się
życiem w wieku dziesięciu, dwudziestu
lat, ale kiedy człowiek ma sto lat,
kiedy już nie może się ruszać,
musi uruchomić swoją inteligencję.

 Jak się sądzi człowieka: wielkością bohaterstwa czy rozmiarem klęski?

 A wędrując, nie zapomnij o duszy.

 Idź swoją drogą, a ludzie niech mówią, co chcą.

 Marzenia umierają i przepadają w otchłani czasu, to jedna z gorzkich prawd życia. Jedna z wielu.