O, jakże często do snu kołyszę wzburzoną krew.

 Tylko chuda jest trochę... Nie wiem, jak taka
chmielowa tyczka miałaby przedłużyć mój ród!

 Może rzeczywiście dopiero po ciężkim kryzysie człowiek poznaje siebie naprawdę, może trzeba dostać w kość, żeby zrozumieć, czego właściwie chce się od życia.

 Wiem, pewnie gubię się gdzieś po drodze.

 Człowiek zrodził się wolny, a wszędzie jest w kajdanach.

 To, że jestem twarda, wytrzymałam więcej, niż potrafisz sobie wyobrazić, nie znaczy, że nie można mnie skrzywdzić. Silne kobiety też płaczą w poduszkę i przeżywają swój prywatny koniec świata. Ale nie załamują rąk. Walczą. O miłość, o godność, o siebie. (Śladami miłości)

 Życie jest łatwiejsze, kiedy zrozumiesz, że nie wszystko jest pod twoją kontrolą, nie wszystko zasługuje na twój czas. Wiedza, co jest próbą, a co jest błogosławieństwem, to jest sztuka życia.

 Żyje się za pieniądze, ale nie należy żyć dla pieniędzy.

 Twoje serce jest tam gdzie twój skarb. Musisz odnaleźć ten skarb, aby wszystko nabrało sensu.

 Nikt nie wie więcej niż musi wiedzieć. Wszyscy jesteśmy zamknięci w grobach grawitacji.

 - Młoda damo, czy mogę służyć chusteczką. Pani płacze.
- Och, rzeczywiście. Widzi pan, a ja myślałam, że się śmieję. Jak bardzo można się pomylić.