Czasami płaczesz, mimo że ktoś, kogo kochałaś, odszedł dawno temu.

 Świętość to smutek.

 Samotność ma ten minus, że jeżeli człowiek zrobi bałagan, musi sam posprzątać.

 Jestem jak matka natura, nie znoszę pustki.

 I nie wierzę, że nie żyjesz. Musisz żyć, skoro wciąż cię czuję.

 "Czuję, że konam, choć z ran krew nie broczy.
Czemu ciągle oddycham, chociaż świat się dla mnie skończył?
Nie da mi ukojenia promyk słońca tego dnia.
Nie da mi ukojenia światło księżyca tej nocy."

 Należy od czasu do czasu usiąść na piachu, popatrzeć w las albo morze, otworzyć butelkę wina albo whisky i powiedzieć: sprawdzam.

Sprawdzam, czy jestem szczęśliwy/szczęśliwa. Sprawdzam czego mi brakuje.

Sprawdzam jak daleko jestem od swoich marzeń. Sprawdzam, czy je jeszcze mam.

Sprawdzam, czy czuję satysfakcję.

Sprawdzam, czy moje życie, moim zdaniem ma sens.

Sprawdzam jaki jest mój cel.

 Czasem tak mnie to wszystko męczy, że nawet nie mam siły źle się czuć.

 Trzeba nauczyć się odpuszczać miłość, której nie ma, przyjaźnie, które nie służą, i ludzi, których nie ma obok, gdy najbardziej tego potrzebujemy. I pamiętać o tym, by nie zmuszać nikogo do niczego. Wymuszone rzeczy nie są nic warte.

 Teraz każdy ruch to nowa decyzja, nowa walka.

 Tak i swawola niewoli jest matką.