Wiecie, że życie ma zawsze rację, a architektura się myli.

 Ludziom przydarzają się różne rzeczy
i każdy musi się nauczyć je akceptować.
Nie należy buntować się za bardzo przeciwko naturalnemu porządkowi;
cena, którą przyjdzie za to zapłacić,
może być zbyt wysoka: życie
w poczuciu winy albo samotność.

 Miej odwagę żyć. To jest rzadkim talentem. Nie myśl za dużo. Nie wyznaczaj granic. Tylko żyj. I nie zastanawiaj się nad wszystkim.

 Nic tak nie uszlachetnia jak sentyment rodzinnej jedności.

 Nie ścigaj człowieka, który postanowił od Ciebie odejść. Nie proś, żeby został. Nie błagaj o litość. On pojawił się w Twoim życiu tylko po to, żeby obudzić w Tobie to, co było uśpione. Muzykę, z której nie zdawałeś sobie sprawy. Jego misja jest zakończona. Podziękuj mu i pozwól odejść. On miał tylko poruszyć strunę. Teraz Ty musisz nauczyć się na niej grać...

 Nie ma nic dziwniejszego i bardziej szalonego jak samo życie, a sztuka pisarska potrafi jedynie uchwycić
jego odbicie w zmętniałym,
matowym zwierciadle.

 Życie rodziców jest księgą, którą czytują dzieci.

 Niedziela winna być wielką bramą, przez którą na teren powszednich dni tygodnia wchodzi życie wieczne i siła do pracy.

 To nasze blizny czynią
nas tym, kim jesteśmy.

 Sama racja jeszcze nikomu nie przyniosła wygranej żadnego procesu.

 Najdłużej w pamięci pozostają chwile, których się nie planowało.