Ocalili mnie od śmierci, ale nikt nie ocalił mnie od ...

 Tylko życie poświęcone innym warte jest przeżycia.

 Ubrana skromnie, ale z tą skromnością, która kosztuje grube pieniądze.

 Moje niezadowolenie z samego siebie graniczy z religią.

 Bohaterowie mają to do
siebie, że ich moc wzrasta w miarę powtarzania opowieści.

 Każdy kiedyś przegrywa, lecz
i z porażki można wiele wynieść.

 Jedną z najdziwniejszych rzeczy w życiu jest to,
że będzie ono parło do przodu, ślepe i nieświadome,
nawet gdy nasz prywatny świat-nasza mała wykrojona
przestrzeń-jest niszczony przez kataklizmy,
a nawet się rozpada.

 Widzisz, na wszystko jest odpowiednia pora i to jest właśnie ta chwila.

 Błogosławieni, którzy potrafią
śmiać się z własnej głupoty,albowiem będą mieć ubaw do końca.

 O, jakże biedne jest życie biskupa lub księdza, jeśli sprowadza się do biurokracji i dyplomacji.

 Kiedy się z kimś dzieli życie, patrzy się na jego twarz zamiast w lustro. Widzi się swój uśmiech w czyimś uśmiechu; widzi się wzbierający w swoim wnętrzu gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Widzi się sarkazm; widzi się miłość. Kiedy się mieszka samemu, trzeba polegać na lustrze, pokrytym z tyłu srebrną farbą, a żadna tafla, choćby pokryta od tyłu srebrem, nigdy nie powie prawdy. Ojciec powiedział jej kiedyś: „Lustra są dobre
do jednego: przyłożone do ust zmarłego

człowieka pozwalają zyskać pewność,
że nie żyje naprawdę.