Samotność zmusiła mnie, bym z samego siebie uczynił sobie towarzysza.

 Był to Weltschmerz - ów ból życia, co unosi się w duszy jak gaz i nasyca ja rozpaczą, tak że szukamy zdarzenia, które nas mogło zranić, i nie możemy znaleźć żadnego.

 Żyjemy w czasach, w których tylko rzeczy zbędne są nam koniecznie potrzebne.

 Tata mówił, że istnieją dwa typy ludzi: młotki i gwoździe. Sam decydujesz kim jesteś.

 Wszystko wygląda pięknie w marzeniach,
ale gdy rzeczywiście coś się zdarza, przeważnie okazuje się, że nie jest to takie przyjemne.

 Kto nie wie, dokąd zmierza, nigdy nigdzie nie dojdzie.

 Człowiek nie mądrzeje na starość, ale staje się ostrożny.

 Jeśli Ty jeden będziesz o mnie pamiętał, inni mogą sobie zapomnieć.

 Nie można żądać od innych, aby nas rozumieli, jeśli my ich nie rozumiemy.

 Czasem spotyka się kogoś nieziemsko pięknego. Potem z nim rozmawiasz i po kilku minutach umierasz z nudów. Ale czasem spotykasz kogoś i myślisz sobie: 'Jest w porządku, może być'. A potem go poznajesz. I jego twarz staje się nimi. Jego osobowość jest na niej wypisana. I staje się czymś nieziemsko pięknym...

 (...) ten, kto uratuje ci życie już na zawsze jest za ciebie odpowiedzialny.