Bądźcie szaleni, ale zachowujcie się jak normalni ludzie. Podejmijcie ryzyko ...

 Ból jest aniołem świętym: on przyczynił się więcej do wielkości ludzi, niż wszystkie radości świata.

 Jakie dalekie wydaje się niebo, gdy leży się na trawie...

 Podoba mi się w agonii to, że jest zawsze prawdziwa.

 Umierać musi, co ma żyć.

 Życie miejskie: miliony ludzi, których dzieli wspólna samotność.

 Zauważam, że im jestem starszy, tym mniej lubię mówić. Zwłaszcza że ludzie dużo mówią, ale nie rozmawiają, nie wymieniają myśli, tylko paplają. To męczące. I nie spotykają się ze sobą, tylko powtarzają: "Dobra, to jesteśmy w kontakcie". Każdy jest gdzieś w sobie. Wymieniają komunikaty.

 Potrafię przyznać się do błędu, przeprosić i wiele wybaczyć. Niezwykle cierpliwy ze mnie człowiek i myślę, że moje granice tolerancji dla ludzkich zachowań sięgają bardzo daleko. Taki już ze mnie typ. Ugodowy. Czasami jednak zdarzy się - chociaż niezwykle rzadko - że ktoś uprze się na tyle, że te granice przekroczy. Wtedy zaczynam wyznawać "mamtowdu*izm" i "c*ujmnietoobchodzizm". Wtedy już nikogo nie przepraszam, jedynie samą siebie, że wcześniej byłam tak grzeczna, nazbyt wyrozumiała w stosunku do innych i zbyt mało honorowa w stosunku do siebie.

 I co znów tego życia? Naparsteczek ledwo.

 Odnotowano z grobową powagą, że wszystkie fotografie są pośmiertne.

 Gdy otworzysz oczy wydaje ci się już, że widzisz.