Słowa się rozsypują, układają w nowe.

 Wolność, godność, honor – tego nic nie zastąpi.
Powstańcom chwała, Warszawa nie zapomni.

 Czy krew we mnie płynie, czy też tylko stoi w kałużach?

 Czasami chciałabym, tylko, by ktoś podszedł, przytulił mnie i powiedział "Rozumiem twój ból. Wszystko się ułoży, masz tu kubek gorącej herbaty i dwa miliony dolarów".

 Żeby przez krótką chwilę nie było śmierci i czas nie rozwijał się jak nitka z kłębku rzuconego w przepaść.

 Życie nie ustaje w zadziwianiu nas ironią.

 Prowadzę ciężką, nierówną walkę i jestem sama.

 Człowiek potrzebuje drugiego człowieka więcej niż chleba i wody.

 Kto zasadził cnotę, musi pamiętać, żeby ją często podlewać.

 To jedna z uniwersalnych prawd:

cokolwiek by się działo, życie toczy się dalej.

 Milczenie to tylko inna forma kłamstwa.