Nie pamiętamy snu, ale sen pamięta nas.

 Za dużo chcemy ogarnąć rozumem. Powinniśmy pamiętać o sercu.

 Nie próbuj żyć wiecznie, bo ci się nie uda.

 Bo ja się wtedy nawet starałam pilnować, żeby nie zajść w złudzeniach za daleko, żeby w pewnym momencie nie dostać po głowie. No i przede wszystkim starałam się “na nas” nic nie budować. To miała być zupełnie nieżyciowa historia.

 Był to Weltschmerz - ów ból życia, co unosi się w duszy jak gaz i nasyca ja rozpaczą, tak że szukamy zdarzenia, które nas mogło zranić, i nie możemy znaleźć żadnego.

 Prawda jest taka, że ludzie mają pewną wspaniałą cechę. Zmieniają się.

 Z naszym wizerunkiem odżywa nasza psyche.

 Tak łatwo zapominamy, że wszystko może się zatrzymać w jednej chwili.

 Otarłam się o śmierć tyle razy, że dawno wyrobiłam normę przeciętnego śmiertelnika.

 Bądź niezauważalna, może to jest jedyny sposób, aby wywinąć się śmierci.

 Las oniemiały, kutasy z lasu delikatnie sflaczały.