Kiedy się dzieli poduszkę, dzieli się też tajemnice.

 Takie ciepłe wrześniowe popołudnie – idealny dzień na powrót do normalności...

 Myślę, madame, że pani siła tkwi w pani woli, nie w ramieniu.

 Dobre uczucia zawsze zostają wynagradzane. Na tym przecież polega rytm świata.

 Jestem zmęczony, szefie. Zmęczony
wędrówką, samotnie jak jaskółka w deszczu.
Zmęczony tym, że nigdy nie miałem przyjaciela,
żeby powiedział mi skąd, gdzie i dlaczego idziemy.
Głównie zmęczony tym, jacy ludzie są dla siebie.
Zmęczony jestem bólem na świecie, który czuję i
słyszę... Codziennie... Za dużo tego. To tak, jakbym
miał w głowie kawałki szkła. Przez cały czas.

 Na świecie istniał język zrozumiały dla wszystkich. Był to język zapału, język rzeczy, które wykonuje się z miłością i ochotą, nie tracąc nigdy z oczu celu, do którego się zmierza, i w który się mocno wierzy.

 Los jednak działa według sobie tylko znanych prawideł.

 To moja obsesja. (...) A człowiek powinien płacić za swoje obsesje.

 Czy tylko ja tak mam, że lista rzeczy, jakie chce się na święta z roku na rok staje się coraz mniejsza? Aż w końcu jedyne, czego tak naprawdę się pragnie, to te rzeczy, których nie da się nabyć za pieniądze.

 "Czy kiedykolwiek się zastanawiałaś, ile tak naprawdę osób było dla Ciebie ważnych? Mam na myśli ludzi, którzy coś zmienili w Twoim życiu. Zwykle jest ich bardzo mało.

 Naprawdę bogaci są ci ludzie, którzy nie musza oszczędzać czasu.