Zaufanie to taka dziwna rzecz, która musi być obustronna.

 Nikogo nie nazywaj wielkim, dopóki nie umrze.

 Nie zaczynaj dzisiejszego dnia od rozpamiętywania wczorajszych zmartwień.

 Nikt jeszcze się nie wzbogacił, będąc w stu procentach uczciwym.

 Trzeba brać to, czego się pragnie. Zapłacić cenę i nie tracić czasu na skrupuły.

 Nie trzeba pytać losu, dlaczego nam coś daje. Tylko szybko wziąć, żeby nie umknęło!

 Zaufanie jest nierozłącznie związane z kredytem milczenia.

 Wygląda na to, że cnotę poczciwego Czeczota ocaliła wyłącznie pusta sakiewka.

 Dwukrotnie: o raz za dużo.

 Cnota, sama w sobie, jest nieciekawa i z góry wiadoma, cnota jest załatwieniem sprawy,
to jest śmiercią; grzech jest życiem.

 (…) nie powinno tak być. Czy trzeba zapominać stare znajomości i dawne dni?