Chciała pięknie pisać, ale słowa odmawiały jej posłuszeństwa.
Zbyt stary jestem, by tylko się bawić,zbyt młody jeszcze, by nie pragnąć niczego.
Chory jest jak miasto otwarte po kapitulacji. Nowe życie wejdzie w niego różnymi drogami, wchłaniać je będzie całym ciałem, wszystkimi porami skóry.
Doszedłem do wniosku, że w życiu nie ma żadnych ustalonych zasad. Robisz to, co musisz, żeby przetrwać. Jeśli to oznacza ucieczkę od miłości twojego życia, żeby zachować zdrowie psychiczne, to tak robisz. Jeśli to oznacza złamanie czyjegoś serca, żeby nie złamało się twoje, robisz to. Życie jest skomplikowane - zbyt bardzo, żeby były rzeczy pewne. Wszyscy jesteśmy rozbici. Podnieś osobę, potrząśnij nią i usłyszysz grzechot ich rozbitych kawałków. Kawałków, które rozbili nasi ojcowie, nasze matki, nasi przyjaciele, znajomi albo ukochani. (Tarryn Fisher, Mimo naszych kłamstw)
O, ty moja piękna, moja wspaniała katastrofo...
Słabość jest podwójnie słaba, gdy nachodzi człowieka po raz pierwszy.
Samotność ma swoje przywileje; w samotności można robić to, na co ma się ochotę.
Życie niesie niewyobrażalne możliwości. Tylko najpierw trzeba wykonać pracę.
Mózg to jednak paskudny oszust, a przy tym straszliwy despota.
Dobrych ludzi spotykały złe rzeczy, a tak być nie powinno.
