Historia to uzgodniony zestaw kłamstw.

 A kiedy się działa, trzeba komuś ufać.

 Człowiek jest wielkim nie tyle przez co posiada, ile przez to, kim jest; nie przez to, co ma, ale przez to, czym może podzielić się z innymi.

 Cóż za smutna epoka, w której łatwiej jest rozbić atom, niż zniszczyć przesąd.

 Puk. Puk. Masz ptaszka w głowie. Puk, puk. Cały czas cię dziobie.

 Dobrze jest umierać, gdy się ma świadomość, że zrobiło się w życiu coś naprawdę dobrego, że pozostanie się w pamięci choćby kilku ludzi i będzie się przykładem dla potomnych.

 Kiedy wady innych sprawiają ci przykrość, spójrz na siebie.

 Żyć potrzeba, a nie umierać. Tym, co pragną umrzeć, trzeba powiedzieć: Nie jesteście jeszcze dość wiekowi, by umrzeć, bo jeszcze nie potraficie żyć.

 Czasem ciemność mieszka w nas i czasem wygrywa.

 I nigdy nikomu ani niczemu nie oddawaj całej siebie. Zostaw choć kawałek na własność, żebyś miała do czego doszywać, jak Ci resztę wyszarpią. Ta rada dotyczy głównie serca.

 Kłamstwo jest jak królik – rodzi mnóstwo małych kłamstw.