[...] dom pogrzebowy prowadzony przez kobietę nie wzbudza niczyjego zainteresowania.

 Istota rzeczy jest niewidoczna dla oczu.

 Jest tylko jedna nagroda. Jeden zwycięzca. Morderca przeżyje.

 Życie nauczyło mnie nie tracić nadziei,
ale też się do niej zbytnio nie przywiązywać.
Jest okrutna i próżna, wolna od skrupułów.

 I to nie my mówimy słowa, lecz słowa nas mówią.

 Mam wrażenie, że życie jest tylko filmem.

 Technicznie żyjemy w epoce atomowej,uczuciowo ciągle w epoce kamiennej.

 Dziś jest wspaniały dzień, żeby umrzeć, nawet pierdolone słońce ma kształt trumny.

 Tylko dzieci i złodzieje biegają.

 Po osiągnięciu sukcesu przychodzi kolej na odreagowanie napięcia.

 Życie składa się z tysięcy drobnych cząsteczek, różnych dźwięków, które razem tworzą harmonijną melodię. Wszystko zależy od tego, jak nauczymy się grać na tym niezwykłym instrumencie.