Słowa to nie kamienie, nigdy mnie nie zranią.

 Kto niszcząc siebie goni na ustroń i zbutwiałe serce zanosi do popiołów, temu, na pewno, na końcu nie przyszła godzina, lecz kres życia i samotności.

 Wiosną łatwiej jakoś podejmować decyzje.

 Wszyscy mamy w sobie światło i mrok. Ale ani światło, ani mrok nie mogą cię wybrać. To ty podejmujesz wybór.

 Dotąd dwoje choć jeszcze nie jedno. Odtąd jedno choć nadal dwoje.

 Bez przyjaciół życie staje się nijakie.

 Jak będziemy szczęśliwsi, będziemy się kłócić,Ale teraz domowe odłóżcie niesnaski,Odrzućcie podejźrzane nieprzyjaznych łaski,A dobra powszechnego tchnąc jedynie duchem,Jednomyślnej przyjaźni wiążcie się łańcuchem.

 Lubię sobie posiedzieć. W ogóle lubię po prostu sobie być. W tym sensie, że nie od razu robić jakieś zamieszanie wokół siebie. Nie zacieszać. Nie otaczać się na siłę ludźmi po to, żeby mieć takie poczucie szumu, który sprawi, że będę czuła, że żyję. Potrafię czuć, że żyję, kiedy siedzę po cichu.

 Wojny są dla tych, którym są niezbędne.

 Wciąż wzrastamy i wciąż jesteśmy tacy mali.

 To właśnie interpretacja niszczy związek. Niewłaściwa interpretacja.