Ludzie o szerokich horyzontach mają mniejsze perspektywy.

 Los jednak działa według sobie tylko znanych prawideł.

 Człowiek, którego całe życie jest zaplanowane, jest teoretycznie martwy. Jego wrażenia przestają być dla niego rzeczą realną. Zostaje obcytem samym sobie, a także innym ludziom.

 Życie to nieustające podejmowanie decyzji. Decydujemy się na coś i później musimy ponosić za to odpowiedzialność. Nie ma innej drogi.

 Bo nauka jest prawdziwym zagrożeniem dla przyszłości ludzkich istot.

 Obojętność to paraliż duszy, to przedwczesna śmierć.

 Człowiek rodzi się, kocha i umiera nie na próbę.

 Pomimo iż nasze myśli prą naprzód, nie jesteśmy w stanie oderwać się od tego, co ludzkie, przyziemne. Całe życie dążymy do tego, ażeby tylko wyciągnąć ze wszystkiego największe korzyści dla siebie, czy dotyczy to życia na ziemi, czy też wieczności.

 Aby pisać historię, trzeba być więcej niż człowiekiem, ponieważ autor trzymający pióro wielkiego sędziego powinien być wolny od wszelkich uprzedzeń, interesów lub próżności.

 Nawrócenie jest sprawą chwili; uświęcenie jest dziełem całego życia.

 Lecz korzyść z tego krótka, jak dzień zimą.