Nigdy nie docenia się należycie ludzi, dopóki nie znikną.

 Możesz mnie lubić albo nie lubić ponieważ ponad 20 lat uczyłem się jak pokochać siebie i nie mam takiej ilości czasu, aby przekonywać do tego kogoś innego. —Daniel Franzese

 Jest blada, tajemnicza, jak lilia pływająca pod powierzchnią wody, pomyślał.

 Życie jest jak jazda na rowerze. Żeby utrzymać równowagę, musisz jechać naprzód.

 W apatii jest wolność, dzikie, odurzające wyzwolenie, którym prawie można się upić.

 Kłamstwo jest kulą śnieżną: im dłużej
ją kręcisz, tym staje się większa.

 Nadzieja jest wiatykiem ludzkiego życia.

 Gdy nie pasujesz do towarzystwa, nie zmieniaj siebie, zmień towarzystwo!

 Obcy to bezpieczne miejsce. Takiemu możesz powiedzieć wszystko.

 Lepiej coś podejrzewać i nic nie znaleźć, niż nic nie podejrzewać i coś znaleźć.

 
W naszym życiu nic nie jest na stałe. Na tym polega jego urok. Życie to chaos. Ale głęboko wierzę, że ludzie, którzy się obok nas pojawiają dzielą się na dwie kategorie. Czasami znajdujemy osobę, która będzie z nami na lata, a czasami zjawia się obok nas ktoś na chwilę. Na sezon. Jak kolekcja wiosna/lato, jesień/zima. Ktoś, kto jest z nami z określonego powodu. Ktoś, kto nas czegoś nauczy. O sobie albo o świecie. I siebie również. Ktoś, kto da nam dużo przyjemności. Obudzi w nas uczucia, które – wydawałoby się – dawno w nas przygasły. Ktoś, kto nas zmieni. A później po prostu odejdzie.