Nigdy nie docenia się należycie ludzi, dopóki nie znikną.

 Znika jak cień, którego nigdy nie było.

 Mój ojciec w chwili śmierci był spokojny; to ja szalałam.

 Człowiek nie pragnie na ziemi wiele. Chciałby tylko, aby to niewiele było dobre i nie dało na siebie zbyt długo czekać.

 Okazuje się jednak, że nie ma dnia, który można ofiarować tylko jednemu człowiekowi.

 Umieć zapomnieć jest
lepszą rzeczą niż pamiętać.

 W obliczu zemsty nie ma miejsca na sumienie.

 Nawet Francuzi nie mówią o WSZYSTKIM.

 Ten widzi, kto widzi ostatni.

 Bo boję się rzeczy, których chcę, Lille. Tym razem boją się siebie.

 Ich pieśń miłosna, zanim naprawdę rozbrzmiała, dobiegła już końca.