Tej umiejętności.co ją człowiekowi pamięć uzbiera,nie strawi ogień i nie ...

 Wszyscy skrywamy w najgłębszych zakamarkach duszy jakiś sekret.

 Nie ma sensu mieszać łez z piwem.

 Każdy jest tłumem złożonym z własnych sobowtórów.

 Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują
deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei,
wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko
w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.

 Nasze błędy wracają do nas po latach jak bumerang.

 W życiu możesz liczyć najwyżej na to, że reszta świata o tobie zapomni.

 Wiesz co jest gorsze od płakania w poduszkę? Pustka. Taka chwila, kiedy po prostu siedzisz i wpatrujesz się w niebo, wiesz, że nie możesz nic zrobić i ogarnia Cię to przerażające poczucie bezsilności, które zżera Cię od środka. A Ty nie robisz nic. Po prostu się przyglądasz.

 W życiu jest tak, że czasami musisz się zderzyć ze ścianą. Musisz nabić sobie potwornego guza. I wtedy ktoś, prawdopodobnie, jebnie cię jeszcze prosto w brzuch. Wówczas sobie przypomnisz, jak fantastycznie jest mieć płuca. Jak cudowny jest każdy bezproblemowy oddech. Jak cudowny jest krzyk.
A później? Później musisz wstać, oprzytomnieć i rozwalić tę ścianę, albo ją obejść.
Wstań, więc. Ja próbuję.

 (...) zawsze każdy, kto wypowiada to co myśli i czuje, zostaje uznany za głupca.

 Bez wielkiej cnoty cierpliwości nic nie dojrzewa, co ludzkie.