Paradoks to przywilej filozofów.

 Każda śmierć staje się ofiarą, aby ożyli inni powołani do życia i do trudu w czasie, który Bóg im naznaczył.

 Życie nauczyło ją, że nie istnieją proste odpowiedzi i szczęśliwe zakończenia.

 Tajemnice trzeba rozwiązywać, zobaczywszy, co jest w środku.

 Czas spieszy, goi, dzieli.

 Za pychę się płaci.

 Kiedy człowiek sobie na to zasłużył, nawet list może go zgwałcić.

 Każdy rodzi się ateistą.

 Życie jest krótkie. Właśnie dlatego nie wolno nam marnować ani jednej sekundy, nie wolno nam stracić ani jednej chwili.

 Życie to nie jest oczekiwanie na to, aż burza minie. To nauka jak tańczyć w deszczu.

 Czy świat bardzo się zmieni, gdy z młodych gniewnych wyrosną starzy, wkurwieni?