Człowiek zawsze może wstąpić na lepszą drogę – póki żyje.

 Nie honor od razu uwierzyć, ale jak się bardzo chce, to we wszystko się uwierzy.

 Ludzie mówią o tobie, bo gdyby opowiadali o sobie nikt by ich nie słuchał.

 Życie jest jak teatr, nie liczy się jak długo trwa, ale jak dobrze zostało zagrane.

 Nawet lojalność, nadmiernie wykorzystywana, zużywa się.

 A McMurphy pokłada się ze śmiechu. Śmieje się, ze wszystkiego. Bo wie, że trzeba się śmiać ze wszystkiego, co boli, aby zachować równowagę
i nie dać się zwariować. Wie, że nie ma nic bez bólu; nie pozwala,
by zawarty w tym komizm został przysłonięty przez ból, tak samo jak nigdy by nie pozwolił,
żeby ból został przysłonięty
przez komizm.

 I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.

 Każdy z nas czegoś żałuje. Każdy z nas w nieodpowiednim momencie powiedział kilka słów za dużo. Każdy z nas, chociaż raz powiedział "nie", wtedy, gdy serce tak cholernie błagało o "tak". Każdy z nas wybrał niewłaściwą drogę, niewłaściwego człowieka u boku i niewłaściwe emocje. To nic złego popełniać błędy, przecież jesteśmy tylko ludźmi.

 Taki szczęśliwy i ukojony, że trzyma rękę na pulsie żony!

 Chodzi o mój dom. On oddycha.

 Nie przeciągaj pożegnania, bo to męczące. Zdecydowałeś się odejść to idź.