Miłość usprawiedliwia... narcyzm. (...) Miłość wymaga narcyzmu.

 Kiedyś za bardzo zależało mi na ludziach. Za bardzo się do nich przywiązywałam i za szybko ufałam. Dzisiaj to ja się od nich oddalam i czekam na ich krok. Dzisiaj to ja jestem tą, o którą trzeba walczyć. Zmieniłam się. Zrozumiałam, że nie warto się ścierać dla kogoś, kto nie ściera się dla ciebie.

 Potrzeba czasu i wysiłku, by coś stworzyć, ale w jednej chwili wszystko może się rozpaść jak zamek z piasku.

 Nie mam już cierpliwości do pewnych rzeczy, nie dlatego, że stałam się arogancka, ale po prostu dlatego, że osiągnęłam taki punkt w moim życiu, gdzie nie chcę tracić więcej czasu na to, co mnie boli lub mnie nie zadowala. Nie mam cierpliwości do cynizmu, nadmiernego krytycyzmu i wymagań każdej natury. Straciłam wolę do zadowalania tych, którzy mnie nie lubią, do kochania tych, którzy mnie nie kochają i uśmiechać się do tych, którzy nie chcą uśmiechnąć się do mnie.

 Milion powodów, żeby uciec. Tysiące, żeby nie wrócić.
Jeden, żeby zostać.

 Jeżeli macie w sobie potwora, trzeba dać mu zaszaleć.

 Błogosławię was, moje dzieci... A niech was wszyscy diabli!

 Im jestem starszy, tym bardziej interesuje mnie to, co znajduje się w sercu człowieka.

 W jakiś nieracjonalny, wewnętrzny sposób serce i rozum mogą się wymieszać.

 Cóż, cóż ja, dziadówka, poradzę? Z kijem na Wielki Kapitał?

 Ludzie nie chcieli naszej mądrości, więc dostaną nasz gniew. To kara za pychę.