Słowo płynie jak woda pod przed wiosennym śniegiem.

 Starość bez jakiegoś ideału lub nałogu jest nie do zniesienia.

 Wystarczy tylko się uśmiechać,
by ukryć zranioną duszę i nikt nawet nie zauważy, jak bardzo cierpisz.

 Nie lubię takich, którzy mają dwie postacie:
jedną swoją, drugą na zapas.

 Czasu nie można cofnąć. Często,
gdy jest coś przez nas zniszczone nie
może być ponownie odbudowane...
pomimo chęci. To co uległo w gruzach
tak tam to pozostanie... zamknięte w
przeszłości i może kiedyś przez
nas zapomniane...

 Śmierć nigdy nie jest ładna.

 Uczymy się nie dla szkoły, lecz dla życia.

 W byciu mądrym chodzi o dwie rzeczy: żeby mieć wiele do powiedzenia i potrafić zachować to dla siebie.

 Kiedy się dzieli poduszkę, dzieli się też tajemnice.

 Jak jej posłuchasz, Prosiaczku, to ją usłyszysz.

 Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei, wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.