Dawno temu wiedziałem na pewno, co jest słuszne, a co nie.

 Może rzeczywiście dopiero po ciężkim kryzysie człowiek poznaje siebie naprawdę, może trzeba dostać w kość, żeby zrozumieć, czego właściwie chce się od życia.

 (..) sercu ludzkiemu nie to drogie, co drogie, a to, co swoje.

 Rzec można, że odwieczna tajemnicą świata jest jego poznawalność.

 Jest to złota zasada w życiu: wymagać mało od świata, a dużo od siebie.

 „Gdybym tylko mógł wziąć roczny urlop od wszystkiego, kupić przyczepę, podróżować z tobą po całym świecie, dobrze jeść, pić i tak spać z tobą przez wszystkie noce, a rankiem wstawać powoli, dojrzeć przez okno jakiś las, spacerować wokół jeziora, położyć się w trawie, zmrużyć oczy w słońcu; tylko rok, a potem byłbym gotów wrócić i już nie prosiłbym o nic więcej dla siebie. Nie mam żadnych pretensji do życia, tylko żeby czasami zwolniło ten ucisk na szyi. Żeby tylko pozwoliło trochę żyć.”

 Dla Pana łamię zasady, w których mnie wychowano.

 Każdy system, jaki stworzył ludzki umysł, inny ludzki umysł może złamać.

 W dzień twarda emanująca siłą psychiczną, która ciśnie po wszystkich napotkanych ścierwach, a nocą bezbronna i cholernie wrażliwa dziewczyna, która dławi się łzami, bo nie może ogarnąć swojego życia.

 W życiu najczęściej stwierdza się: "to za wcześnie" albo: "to za późno".