Nie można się opierać własnej naturze.

 Czas i zdrowie to dwa cenne skarby, których nie rozpoznajemy i nie doceniamy dopóki się nie wyczerpią.

 Żeby być odważnym, trzeba mieć coś do stracenia.

 Niewielu ludzi wykorzystuje drzemiące w nich możliwości – większość jest jak ukryte studnie, z których nikt nigdy nie zaczerpnął wody.

 Kto zasadził cnotę, musi pamiętać, żeby ją często podlewać.

 Ludzie są jak węzełki: nie wiadomo,
co się w nie zbierze i czy dadzą się rozplątać.

 Mądrymi czyni ludzi wiedza, która zamieszkała w ich sercach.

 Chciwość i żarłoczność są czynne, pracowite, nie znają wytchnienia.

 Moja ręka się nie podniesie. Mogę wam pokazać szramy na mojej duszy.

 Życie męczy, ale czy śmierć przyniesie ulgę? Ludziom nie spieszno do odpowiedzi na to pytanie.

 Kto wie ile ukraińskich serc ukryło się pod polski płaszczyk, by ocalić głowę.