(...) niech wasza poezja wyczaruje sąd ostateczny, albo zbawienie.

 Życie jest snem, straszliwym snem.

 Kłopoty są po to, żeby je usuwać.

 Są rzeczy, które trzeba zdążyć
opowiedzieć, zanim ktoś o nie zapyta.

 Dzieci są naszą nieśmiertelnością.

 Przychodzą takie momenty, że żaden wulgaryzm nie jest w stanie wyrazić tego co czujemy.

 Czy żelazo jest pewne, gdzie leży magnes?

 I co znów tego życia? Naparsteczek ledwo.

 Ludzie zbyt dużo mówią, próbując zagłuszyć pustkę w sobie i w swoim życiu.

 Życie jest jak rzeka, zawsze płynie do przodu, a niektóre rzeczy po prostu przepłyną obok nas, nie zawsze jesteśmy w stanie wszystko złapać. Ale to jest piękno życia, cieszenie się z tego, co mamy, a nie martwienie się tym, czego nie mamy.

 Umierać musi, co ma żyć.