Czarna śmierć krążyła wciąż w powietrzu, wypatrując nowych ofiar.

 Złość, żal i zazdrość nie
zmienią innych, zmienią ciebie.

 Mamy tylko jedno życie. Po co je marnować na rozpamiętywanie przeszłości?

 Każdy z nas jest miłością czyjegoś życia.

 Poranek jakby oklapł i postanowił trwać kilka lat.

 Jaki sens ma życie,jeśli nie można go z kimś dzielić.

 Tak łatwo można zniszczyć, to co układało się przez lata. Ludzie odchodzą w mgnieniu oka i chociaż wywołują mnóstwo bólu, gdy odchodzą, wspomnienia zostaną zawsze, nawet jeśli bardzo będziemy chcieli o nich zapomnieć.

 Masz rozum? – Mam. – Czemuż więc z niego nie korzystasz?

 Kiedy się z kimś dzieli życie, patrzy się na jego twarz zamiast w lustro. Widzi się swój uśmiech w czyimś uśmiechu; widzi się wzbierający w swoim wnętrzu gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Widzi się sarkazm; widzi się miłość. Kiedy się mieszka samemu, trzeba polegać na lustrze, pokrytym z tyłu srebrną farbą, a żadna tafla, choćby pokryta od tyłu srebrem, nigdy nie powie prawdy. Ojciec powiedział jej kiedyś: „Lustra są dobre
do jednego: przyłożone do ust zmarłego

człowieka pozwalają zyskać pewność,
że nie żyje naprawdę.

 Czy udało mi się zasadzić chociaż jedną roślinkę radości na pustyni twojej samotności?

 Krytykować łatwo, tworzyć trudno.