Powiedziała mi: Tak bardzo się boję...
Zapytałem: Czego? A ona: Bo jestem tak bardzo szczęśliwa. Takie szczęście jest aż przerażające. Zapytałem ją, dlaczego tak uważa. Odpowiedziała: Bo takie szczęście przytrafia się tylko wtedy, gdy zaraz ma się coś utracić.
Błogosławieni ci, co nic nie mają do powiedzenia i trzymają język za zębami.
Drepczę po śladach z przeszłości. Kręcę się w kółko niczym szaleniec. Na oślep. Na drżących nogach, jak małe dziecko, próbujące za wszelką cenę złapać równowagę. Próbując za wszelką cenę uchwycić się czegoś stabilnego. Czegoś, co bezpiecznie przeprowadzi je przez życie albo chociaż pozwoli na pierwszy bezpieczny i pewny krok.
Nie miejsce na smutek, kiedy rodzi się życie; pierzchnął lęk przed zagładą śmierci, nastaje radość z obietnicy niekończącego się życia.
Każdy ma się za inteligentnego, nawet ci ludzie, których uważam za głupich.
Życie bez muzyki jest błędem.
Nieszczęście jest skutkiem niemożności pozbycia się wspomnień.
Wychowywać to znaczy uczynić niewrażliwym na telewizję.
Artysta często nie wie, co robi, gdy porwie go natchnienie.
W tej strefie nie dojrzewają ani pewnego gatunku rośliny, ani pewnego gatunku ludzie...
Dobroć serca obejmuje obszar większy aniżeli szerokie pole sprawiedliwości.
