Dlatego ja, choć pałac mam, własnego lokaja udaję.

 Życie jest to opowieść idioty, pełna wrzaskui wściekłości, nic nie znacząca.

 Wszystko, co mówiła, brzmiało jak tekst wydobywający się wprost z moich własnych trzewi.

 Patriotyzm - ale o tym lepiej nie pisać, bo to słowo od kilkunastu lat u nas wyszydzane.

 Nie liczy się to, ile oddychamy, ale te chwile, które zapierają nam dech w piersiach. To jest życie, które potrafi nas zaskoczyć.

 Wszyscy mamy jakieś ograniczenia.

 Przeszłość może czasem sprawić, że nie będziemy zauważać, co dzieje się wokół nas.

 Tak, mieszkanie numer pięćdziesiąt rozrabiało, i nic na to nie można było poradzić.

 Wszystko się zmienia, nic nie stoi w miejscu, a już na pewno nie słowa.

 Tęsknota za człowiekiem
to najgorsza kara jaką
można dostać od życia.

 Hodujemy to, co zasadzimy. Zbieramy to, co posiejemy.