Zwykle, zanim życie wręczy nam swoje najwspanialsze prezenty, owija je ...

 Ludzie widzą to, co chcą widzieć, albo to, za co im się płaci.

  Las stanął w wielkiej ciszy, jakby słuchał tych jej słów ostatnich pożegnania, jakby dziwił się w milczeniu, że może ktoś, co się w nim urodził i wychował, co żył z nim jednym uczuciem, co tyle łez w jego objęciach wylał, tyle przemarzył w jego ciszy - żegnać się i odejść - na zawsze; szukać lepszej doli i przyjaciół szczerszych.

 Najgorszy moment przychodzi wtedy, kiedy uzmysławiasz sobie, jak bardzo wszystko nie jest okej. Jak bardzo okłamujesz samą siebie, jak bardzo nie chcesz widzieć tego co się dzieje w okół. Jak przekłamujesz wszystkie fakty i sprowadzasz je do wersji wygodnej. Żeby tylko nie bolało, żeby tylko nie myśleć. I ogarnia Cię niespotykana samotność, otępienie. Nie możesz z nikim o tym pogadać, nie możesz nawet wyjść na papierosa i o tym pomilczeć. Jesteś sam ze sobą i tym co zjada Cię od środka.

 Czy tego chcemy, czy nie, anioł śmierci na nas czeka.

 Robota mnie podwyższa, a kiedy jestem podwyższony, lepiej robię.

 Życie to nie film. Życie to ból.

 ...wszystko dzieje się zawsze po raz pierwszy. Wszystko, co się liczy.

 Czy można kogoś porzucić i jednocześnie z nim być?

 Zaufanie to taka dziwna rzecz, która musi być obustronna.

 To podstawowa prawda o ludzkiej naturze,
że wszyscy kłamią. Jedyną zmienną jest to,
o czym. Mówienie ludziom, że umierają,
pozwala zobaczyć, co jest dla nich najważniejsze. Dowiadujecie się,
na czym im zależy. Za co gotowi
są umrzeć. Za co są gotowi kłamać.