Każdy z nas żyje w swoim własnym świecie.

 Piękne istoty często są złośliwe.

 Oczy zakochanych widzą ostrzej niż oczy Boga, ale często zbyt ostro.

 Najlepsze plany zwykle mają w sobie coś z szaleństwa.

 Nie każdy kto sieje, zbiera; nie każdy kto wędruje, staje u celu; nie każdy kto szuka, znajduje"

 Kiedy się z kimś dzieli życie, patrzy się na jego twarz zamiast w lustro. Widzi się swój uśmiech w czyimś uśmiechu; widzi się wzbierający w swoim wnętrzu gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Widzi się sarkazm; widzi się miłość. Kiedy się mieszka samemu, trzeba polegać na lustrze, pokrytym z tyłu srebrną farbą, a żadna tafla, choćby pokryta od tyłu srebrem, nigdy nie powie prawdy. Ojciec powiedział jej kiedyś: „Lustra są dobre
do jednego: przyłożone do ust zmarłego

człowieka pozwalają zyskać pewność,
że nie żyje naprawdę.

 Wiesz co jest gorsze od płakania w poduszkę? Pustka.
Taka chwila, kiedy po prostu siedzisz i wpatrujesz się
w niebo, wiesz, że nie możesz nic zrobić i ogarnia Cię
to przerażające poczucie bezsilności, które zżera Cię
od środka. A Ty nie robisz nic. Po prostu się przyglądasz.

 Życie ludzkie ubiega między wspomnieniem a nadzieją.

 Zwykłym ludziom nigdy nie było dane przeżyć apokalipsy.

 Dzisiaj jest już inaczej. Dzisiaj ludzi
za których, kiedyś poszłabyś w
ogień, mijasz obojętnie na ulicy.

 Samotne, piękne miejsce, lecz nikt, jak sądzę, objąć się tu nie chce.