Niech życie moje zwie się: wieczna zmienność W wiecznej jedności ...

 Mnie nie podejrzewa nikt. Gdyż nikt nie wie, kim jestem.

 Drepczę po śladach z przeszłości. Kręcę się w kółko niczym szaleniec. Na oślep. Na drżących nogach, jak małe dziecko, próbujące za wszelką cenę złapać równowagę. Próbując za wszelką cenę uchwycić się czegoś stabilnego. Czegoś, co bezpiecznie przeprowadzi je przez życie albo chociaż pozwoli na pierwszy bezpieczny i pewny krok.

 W życiu musi być dobrze i niedobrze.
Bo jak jest tylko dobrze, to jest niedobrze.

 Najlepszym słowem jest to, którego nie wypowiedziano.

 Pomoc jest pomocą tylko wtedy, gdy jest chciana.

 Żadne zło na świecie nie jest okrutne, gdyż nic nie jest czarno-białe.

 Od nadmiaru rozumu gorzej jest, niż by go wcale nie było.

 Dopóki człowiek nie wie, do czego dąży, życie pozostaje wiecznym wydawaniem energii na wszystko, ale nigdy nigdzie nie dąży.

 Szczerość to jedyna cecha za którą ludzie mogę Cię znienawidzić.

 Owinęłam folią bąbelkową brutalną rzeczywistość, jaką przedstawiały słowa.