(…) nie powinno tak być. Czy trzeba zapominać stare znajomości ...

 Miarą człowieka jest ukrywanie cierpień.

 Co jest normalne? Normalny człowiek całe życie nie czyni tego, co chce czynić. Tak bardzo uwielbia obowiązek. Im bardziej udaje mu się nie być sobą, tym więcej zarabia. Osiągając sześćdziesiąt pięć lat człowiek normalny idzie na emeryturę. Teraz ma czas dla siebie, lecz siebie niestety zapomniał.

 Współcześni nigdy nie napisali o śmierci niczego, co chciałabym przeczytać.

 Człowiekowi często zdaje się, że
się już skończył, że się w nim nic więcej nie pomieści. Ale pomieszczą się w nim jeszcze zawsze nowe cierpienia, nowe radości,
nowe grzechy.

 Lilka była tym samym co ważka unosząca się nad stawem w letnie popołudnie.

 Złość jest z natury wieczna, dlatego nie ma nic do stracenia ani do zyskania.

 Większość ludzi żyje w ruinach swych przyzwyczajeń.

 O ile wzrosłaby nasza wielkość, gdybyśmy lepiej znali naszych Wielkich.

 Radę, którą dajesz drugiemu, zastosuj również do siebie.

 Dlaczego ludzie potrafią lepiej umierać niż żyć? Dlatego, że żyć trzeba długo, a umrzeć można prędko.