W prawdziwym życiu jesteśmy obsadzani wyłącznie jako statyści.

 Gdzie wchodzi szczęście, tam zawiść rozpoczyna oblężenie i walczy z nim; a gdzie odchodzi, zostawia boleść i żal.

 Życie to nie jest oczekiwanie na to, aż burza minie. To nauka, jak tańczyć w deszczu. To nie jest o tobie, ale o tym, kim możesz się stać dla innych. To jest o tym, jak wpływasz na ludzi wokół siebie, twojej rodzinie, twoich przyjaciołach. To jest o tym, jak równoważysz wszystkie te elementy, które tworzą twoje każde dnie.

 Obojętność to paraliż duszy, to przedwczesna śmierć.

 Kiedy przestaniesz walczyć z prądem, którego i tak nie da się pokonać, możesz pogodzić się z tym, co jest, odpocząć i pozwolić, by rzeka życia zawiodła cię w miejsce, w którym przyniesiesz światu największy pożytek.

 Wiesz co się robi, jak życie dołuje?
Mówi się trudno i płynie się dalej.

 Czy dobroć bezinteresowna, czy też interesowna przynosi światu więcej korzyści?

 Czasami, kiedy patrzysz w przepaść, przepaść patrzy także na ciebie. Żyjemy w świecie, w którym każda chwila jest niezastąpiona i każda decyzja nieodwracalna.

 Twoja zdolność budzenia we mnie tego, co najlepsze. Chcę być taka, jaką mnie widzisz.

 Gorycz zawsze krzyczy głośniej niż satysfakcja z nagrody.

 Smutek go nie opuszczał; chciałby odejść dokądkolwiek…