W prawdziwym życiu jesteśmy obsadzani wyłącznie jako statyści.

 Co jest normalne? Normalny człowiek całe życie nie czyni tego, co chce czynić. Tak bardzo uwielbia obowiązek. Im bardziej udaje mu się nie być sobą, tym więcej zarabia. Osiągając sześćdziesiąt pięć lat człowiek normalny idzie na emeryturę. Teraz ma czas dla siebie, lecz siebie niestety zapomniał.

 Na niektóre wspomnienia nigdy nie ma odpowiedniej chwili.

 Żadne zło na świecie nie jest okrutne, gdyż nic nie jest czarno-białe.

 Nie ma przypadkowych spotkań i ludzie też nie stają na drodze naszego życia, ot tak. Każdy człowiek zostaje nam dany po coś, aby czymś nas ubogacić, dopełnić, coś pokazać czy uświadomić. Poprzez ludzi dostajemy od życia tysiące szans na to, aby stać się lepszym człowiekiem lub aby temu człowiekowi pokazać coś, czego on do tej pory nie dostrzegł.

 Czasami człowiek nie wie, czego potrzebuje, a potem jest już za późno.

 Paradoks to przywilej filozofów.

 Istnieją liczne sposoby obrony przed pokusami, ale najpewniejszym jest tchórzostwo.

 Kto nie myśli o swym ciele, ten tym łacniej pada jego ofiarą.

 Nie wiedząc, dokąd mamy żeglować, nigdy tam nie dotrzemy.

 Pamiętaj o wczorajszym dniu, lecz żyj dzisiejszym.