Śmierć zawsze uważałem za coś w rodzaju literackiego konceptu.

 Życie to raj dla tych, którzy chcą się doskonalić; piekło dla tych, którzy chcą żyć w błędach; raj dla odważnych, piekło dla tchórzów, niebo dla wytrwałych, piekło dla leniwych.

 (…) płaczem kary się nie zmniejszy, a śmiechem długów nie narobi.

 Czasem powodzenie przynosi człowiekowi nieszczęście, a niespodziewany zysk wychodzi na szkodę.

 Jawa różni się od snu natężeniem myśli (...).

 Wojny wybuchają i toczą się, ale zawsze się kiedyś kończą, prawda?

 Czy za karę, że nie wierzę w duszę, nie mam duszy?

 Czasem miałem wrażenie, że noszę znak z napisem "dowalcie mi".

 Nieświadomy grzech mimo wszystko pozostaje grzechem.

 Żeby przez krótką chwilę nie było śmierci i czas nie rozwijał się jak nitka z kłębku rzuconego w przepaść.

 Życie jest czymś, co musisz zrobić sam. Inni mogą ci pomóc, ale ostatecznie jesteś sam, stajesz twarzą w twarz ze swoim własnym życiem i nikt inny nie może go za ciebie przeżyć.