Życia wyłącznie dla siebie nie można nazwać życiem.

 Wbrew potocznemu mniemaniu cierpienia przywiązują nas, przygważdżają do życia: są to nasze cierpienia, pochlebia nam możność ich wytrzymywania, zaświadczają one o naszym statusie bytów, nie zaś widm. A tak gwałtowna jest duma z cierpienia, że przewyższa ją tylko duma z cierpień już doznanych.

 Tajemnica to naczynie wszystkich życzeń, nadziei, przeczuć, marzeń i możliwości.

 Nie jestem już młodzieńczo naiwna, by uważać, że mamy prawo oczekiwać wyłącznie superszczęścia i spełnienia. Wydaje mi się, że życie jest po prostu poligonem, wspaniałą szkołą. Jestem nawet na takim etapie, że chyba nie chciałabym doświadczać wyłącznie momentów przepełnionych szczęśliwością. Mogłabym wtedy przestać rozumieć, czym ona jest.

 Lecz czymże była śmierć, jak nie przejściem do nowego życia, odwróceniem kartki.

 Nie tylko czyn, także cierpienie jest drogą do wolności.

 Jakże łatwo można dać się zwieść, wierząc, że człowiek jest czymś więcej niż tylko człowiekiem.

 Życie jest jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz iść naprzód.

 Nędza przeczy matematyce: gdy się ją podzieli na więcej ludzi,nie staje się mniejsza.

 Żyjemy w świecie pozorów, pozorujemy więc, że żyjemy.

 By osiągnąć realistyczny efekt,należy ostrożnie dobierać środki.