Ileż przypadków, ileż spraw wypełnia dzieciństwo.

 Naprawdę żaden z nas nie ma nic do stracenia. Dzięki temu łatwiej przegrać.

 Dzieci mają wręcz cudowną moc, aby zmieniać się we wszystko, w co tylko zapragną.

 Co u mnie? Jak zwykle, coś się sypie, koś się kłóci, ktoś się czepia, ktoś przychodzi. Ja zostaję.

 Rumieniec rozpływa się po jej twarzy jak kropla krwi w misce mleka.

 Ludzie z lekkim bagażem przechodzą najlepiej przez życie.

 Ufam. Płaczę. Przebaczam
i to mnie niszczy.

 (...) moja cierpliwość to nie Schengen, ma swoje granice.

 Czym byłoby życie bez nadziei?Iskrą odrywającą się od rozpalonego węgla i gasnącą natychmiast.

 Najdziwniejszym z ludzi jest geniusz: ten tak daleko w przyszłość wybiega, że ginie z oczu ludzi z nim żyjących, a nie wiadomo, które pokolenie pojąć go zdoła.

 Ale przecież tylko przegrani muszą być wyrozumiali...