Był jasny zimny dzień kwietniowy i zegary biły trzynastą.

 Życie, życie jest nowelą…

 Błądzę w ciemnościach wspomnień i w rezultacie mylę się w rzeczach bardzo zasadniczych.

 Skoro wziąłeś tę rolę, graj ją!

 Miłość usprawiedliwia... narcyzm. (...) Miłość wymaga narcyzmu.

 Drepczę po śladach z przeszłości. Kręcę się w kółko niczym szaleniec. Na oślep. Na drżących nogach, jak małe dziecko, próbujące za wszelką cenę złapać równowagę. Próbując za wszelką cenę uchwycić się czegoś stabilnego. Czegoś, co bezpiecznie przeprowadzi je przez życie albo chociaż pozwoli na pierwszy bezpieczny i pewny krok.

 Tak pewne jak truskawka u niedźwiedzia w tyłku.

 Możesz ciągle kogoś tłumaczyć,
ciągle usprawiedliwiać, wybaczać.
Możesz przymykać oko na to, że
cię rani. Ale z czasem przychodzi
taki moment - jeden szczegół, który
sprawia, że już nie potrafisz. Coś
pęka, pojawia się złość, poczucie
żalu i krzywdy. Tak, przecież nigdy
nie liczyłaś na wzajemność, na
wdzięczność... A mimo wszystko
czujesz się zdradzona.

 Dziś jest wspaniały dzień, żeby umrzeć, nawet pierdolone słońce ma kształt trumny.

 Nie istniejemy sami w sobie, lecz tylko w naszych wzajemnych odczuciach.

 Życie wtedy ma wartość historyczną, kiedy jest pełna przygód.