Jak jej posłuchasz, Prosiaczku, to ją usłyszysz.

 Czasami (...) dochodzimy do punktu, gdy zostaje nam jedynie wiara.

 Moje szalone istnienie to niby piosenka; każda nowa miłość to strofka, ale Marcel to refren.

 Czułam się naga emocjonalnie.

 Żyjemy w świecie atomowych gigantów i moralnych dzieci. O wojnie wiemy więcej
niż o pokoju, o zabijaniu więcej niż o życiu.

 Niektórzy ludzie przyszli na świat, by samotnie borykać się z losem, ani to dobre, ani złe, takie jest życie.

 Dobre uczynki przynoszą niekiedy zaiste zdumiewające owoce.

 Starość jest wieżą z rozległym widokiem na okolice.

 O radę pytaj tego kto sam sobie radzi.

 Starość ma uzbierane zapasy życia najtajemniej w rozmaitych kryjówkach, jak skarby u skąpca ukryte, które na ostatnią chowa potrzebę i które wydaje powoli i najoszczędniej.

 Dużo ludzi nie wie, co z czasem robić. Czas nie ma z ludźmi tego kłopotu.