Jim westchnął ciężko jak dentysta zmartwiony stanem uzębienia pacjenta.

 Oto stawiam przed wami drogę życia i drogę śmierci.

 Nie używałem leków i lekarzy,O! moi bracia, chcąc pozostać z wami,Ale się tłukłem z wichrem i z falamiPytając czasu: która moc przeważy?

 Książki są zbyt niewinne by je wyrzucać przez okno.

 Życie to raj, do którego klucze są w naszych rękach.

 Śmierć jest dla nas jak rodzona matka.

 Potrzebujemy rozmowy jak dobrego jedzenia, a dobrowolnie wybieramy emocjonalna anoreksję. W środku wszystko krzyczy: mów do mnie! obejmij mnie! kochaj mnie! a jedyne co wychodzi z naszych ust, to słowa nie mające żadnego znaczenia.

 Dom to dom, nawet z problemami.

 Za ołtarze i ogniska domowe walczyć.

 Diagnoza ludzkości - tragizm nawracający.

 Bo wierzę, że czasami musi nas spotkać dużo zła, żeby mogło nas spotkać dużo dobra. Grunt to umieć przetrwać to pierwsze i - choćby cholernie bolało - zaczekać, aż przyjdzie to drugie. (Krzysztof Śnioch)