Co u mnie? Jak zwykle, coś się sypie, koś się ...

 Życie jest jak jazda na rowerze. Aby zachować równowagę, musisz się poruszać.

 Zawsze jakoś to jest, zawsze jakoś się to życie w końcu układa. Może po prostu los chce cię doświadczyć, przećwiczyć na różne sposoby, byś miała siłę udźwignąć ten ogrom szczęścia, który dla ciebie szykuje?

 W naszym życiu nic nie jest na stałe. Na tym polega jego urok. Życie to chaos. Ale głęboko wierzę, że ludzie, którzy się obok nas pojawiają dzielą się na dwie kategorie. Czasami znajdujemy osobę, która będzie z nami na lata, a czasami zjawia się obok nas ktoś na chwilę. Na sezon. Jak kolekcja wiosna/lato, jesień/zima. Ktoś, kto jest z nami z określonego powodu. Ktoś, kto nas czegoś nauczy. O sobie albo o świecie. I siebie również. Ktoś, kto da nam dużo przyjemności. Obudzi w nas uczucia, które – wydawałoby się – dawno w nas przygasły. Ktoś, kto nas zmieni. A później po prostu odejdzie.

 Być zagadką, której nikt nie zdąży zgadnąć, nim minie czas.

 Nie jest ważne, jak długo żyjesz, ale jak. Nie jest ważne, co posiadasz, ale jakim jesteś człowiekiem. Nie liczy się to, co robisz, ale ile miłości wkładasz w swoje czyny.

 Ludzie nie pamiętają tego, co mówisz czy robisz, ale jakie uczucia w nich wzbudzasz.

 (...) wybaczanie męskiej słabości to oznaka kobiecej siły.

 Nic, co ma wartość, nie przychodzi bez walki.

 Utemperowane ego – być może tym właśnie jest zdrowie psychiczne.

 Życie składa się z tysięcy drobnych cząsteczek, różnych dźwięków, które razem tworzą harmonijną melodię. Wszystko zależy od tego, jak nauczymy się grać na tym niezwykłym instrumencie.