Jak coś zmyślasz, to rób to chociaż z talentem.

 Tyle rzeczy robimy, żeby nie patrzeć w stronę śmierci.

 Co jest normalne? Normalny człowiek całe życie nie czyni tego, co chce czynić. Tak bardzo uwielbia obowiązek. Im bardziej udaje mu się nie być sobą, tym więcej zarabia. Osiągając sześćdziesiąt pięć lat człowiek normalny idzie na emeryturę. Teraz ma czas dla siebie, lecz siebie niestety zapomniał.

 Życie nie jest niczym innym jak wymianą zapachów.

 Ja się nie zmieniłam, wciąż jestem taka sama, ale nie chodzę już tam, gdzie mnie nie chcą, nie dzwonię do tych, którzy nie odbierają, nie piszę do tych, którzy mi nie odpowiadają i odchodzę z miejsc, gdzie nie jestem mile widziana.

 Ci którzy nie czują zazdrości nie czują nic.

 Umrzeć jako filozof to hańba, której śmierć nie może zmazać.

 Wciąż wzrastamy i wciąż jesteśmy tacy mali.

 W tomizmie człowiek jest duszą i ciałem. W sztuce prawdą i zmyśleniem.

 To dusza i poczucie własnej tożsamości ulegają rozpadowi na ulicy.

 Życia się nie najesz. Jeśli nie sięgniesz po coś więcej, zawsze ci go będzie za mało. I ta małość stanie się twoją tragedią. Życie bez trudności staje się poduszką i ziewaniem.