Ludzie przychodzą, ludzie odchodzą. Wiemy o tym, ale za każdym razem, gdy się to zdarza, jesteśmy zaskoczeni. To jedyna rzecz w naszej egzystencji, której możemy być pewni, ale często łamie nam serce.
Ich życie to po prostu jakiś błąd statystyczny, pomyłka mamusi.
Ja się nie złoszczę, ja udaję, że żyję.
Paradoks szczerości polega na tym, że najpierw ludzie jej od Ciebie oczekują, a potem mają do Ciebie o nią pretensje.
Jestem jak fala, załamuję się tylko raz.
No cóż, kiedy twoje życie rozpada się na kawałki, czasem rozpadasz się razem z nim.
Miło jest wtedy, gdy nie trzeba z kimś rozmawiać, by dobrze się czuć w jego towarzystwie.
Próbowano nas zniszczyć, wdeptać w przeszłość. My jednak wciąż żyjemy.
Proszę jedynie naszych braci, aby raczyli zabrać stopy z naszych karków.
Jeszcze gorsze od porażki jest poddanie się hańbie i zniewoleniu bez walki.
Jak się komuś powtarza na okrągło, że jest świnią, to zaczyna chrząkać!
