Niestety żyjemy tak, jakbyśmy pisali coś na
brudno. Pisarz może poprawić tekst, jeśli mu
się nie udał, albo go wyrzucić na śmietnik.
W życiu to niemożliwe, co się przeżyło, nie
da się już naprawić ani oczyścić, ani wyrzucić.
Życie jest jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz się poruszać. Czasami droga jest wyboista, czasami płaska, ale zawsze jesteś ty, kto steruje kierunkiem.
Każde pokolenie wyobraża sobie, że jest inteligentniejsze od poprzedniego i mądrzejsze od tego, które po nim nastąpi.
Nie odezwała się ani razu. Nie znam przyczyny. Być może oboje boimy się odezwać. Być może żadne z nas nie chce usłyszeć, że druga osoba nie chce rozmawiać. A może każde z nas jest zbyt dumne i nie chce wyjść na tego, który desperacko szuka kontaktu. Może po prostu jej nie zależy? Tak to już bywa. Mija tydzień bez kontaktu, potem miesiąc i nagle przerwa robi się tak długa, że głupio jest chwycić za słuchawkę. A więc nie dzwonię.
Czasem więcej dobrego może zrobić jeden serdeczny uśmiech, dobre, życzliwe słowo, aniżeli bogaty dar pochmurnego dawcy.
Kiedy się dzieli poduszkę, dzieli się też tajemnice.
Nie w poznaniu leży szczęście, lecz w dążeniu do niego.
Czy nie lepiej byłoby, zamiast tępić zło, szerzyć dobro?
Raj kryje się w każdym z nas.
Życie jest jedyną grą, w której bez względu na wybraną strategię wynik jest z góry znany.
Zadowolenie z życia to i tak więcej, niż większość ludzi jest w stanie osiągnąć.
