Od jakiegoś czasu zauważyłam, że się duszę. Najpierw tylko we wtorki, potem
co drugi dzień, a teraz ciągle, nawet w niedzielę. Ja potrzebuję przeciągu, szerokiej skali, czynów ogromnych.
Na razie szaleństwo to jedyna rzecz, dzięki której jeszcze nie zwariowałem.
Przeszłość - jest to dziś, tylko cokolwiek dalej.
Jak skryć się przed czymś, co nie znika.
Być może czasami najlepiej jest być niewidomym, wtedy widzi się rzeczy takimi, jakimi są naprawdę, a nie pozwala się oślepić ich wyglądowi.
Nie tyle powinniśmy doceniać to, co zdobyliśmy, lecz to, czego doznaliśmy. Nie tyle to, cokolwiek posiadamy, lecz to, co mamy już za sobą, to, co przeżyliśmy. To ludzie są czymś jedynym i właściwym dla tego samego bycia, które jest też czasem; nie jest rzeczą, niematerialnym przedmiotem, lecz właśnie życiem i doświadczeniem.
Blisko drzwi naszego domu wabią nas przygody, które kosztują mało czasu i pieniędzy.
Nie wiem, jak mam wracać do życia, w którym dzieję się tylko ja.
Czas to grząskie błocko. Przecieka przez palce. I wsysa jak bagno.
Cóż bowiem cenniejszego nad życie? To jedyne, co do nas należy.
Człowiek, który nie spędza części swojego życia na odrobinę szaleństwa, jest skazany na życie pełne przymusu i wyścigu szczurów. Szalenie potrzebujemy tych kilku chwil wolności, kiedy możemy być sobą, bez kagańca na buzi, kiedy możemy zrobić coś impulsywnego i błędny, i cieszyć się życiem do pełna
