...bo plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi.

 Rzym cię strawi i wypluje, Rzym niczego nie zachowa.

 Nie wiem, jak mam wracać do życia, w którym dzieję się tylko ja.

 Nie lubię cmentarzy. Ziemia jest tam zbyt żyzna, a niebo zbyt blisko

 Ale życie to nie jest rozbita szklanka. Tego nie da się odkupić.

 Mam na to po prostu ochotę: rozbić ten dzień na złotawe kawałeczki.

 Nim w ogóle się połapiemy, na czym polega życie, już jesteśmy w jego połowie.

 Ponieważ w jego sercu panuje ciemność, ciemność i ogień.

 Jeśli chodzi o małżeństwo, żywe dzieci są klejem. Martwe są kwasem.

 I zachwycić się choć przez chwilę innym, nieznanym mi jeszcze człowiekiem, odkryć w nim coś nowego, czego nikt inny nie zna, pozwolić się prowadzić uczuciom i emocjom, nie oceniać i nie szufladkować, nie krytykować i nie przerywać, milczeć i słuchać, co ma do powiedzenia, spojrzeć w oczy i wiedzieć, że tak, że Ty będziesz wiele znaczyła w moim życiu, będziesz znaczyła wszystko.