Nie jestem już młodzieńczo naiwna, by uważać, że mamy prawo oczekiwać wyłącznie superszczęścia i spełnienia. Wydaje mi się, że życie jest po prostu poligonem, wspaniałą szkołą. Jestem nawet na takim etapie, że chyba nie chciałabym doświadczać wyłącznie momentów przepełnionych szczęśliwością. Mogłabym wtedy przestać rozumieć, czym ona jest.
Kiedy ktoś na okrągło Cię rani, pomyśl o nim jak o papierze ściernym. Może Cię podrapać i lekko zranić, ale w końcu Ty będziesz obrobiony i wypolerowany, a on stanie się bezużyteczny.
I nigdy nikomu ani niczemu nie oddawaj całej siebie. Zostaw choć kawałek na własność, żebyś miała do czego doszywać, jak Ci resztę wyszarpią. Ta rada dotyczy głównie serca.
Czasami człowiek nie wie, czego potrzebuje, a potem jest już za późno.
Pierwszy krok wędrówki jest zawsze najdłuższy.
Bo życie jest o wiele za krótkie, by zmarnować choć jedną jego kropelkę.
Duchy rozróżniają między tym, co się mogło stać, a tym co się stało.
Przeżyj życie naprawdę, a nie tylko na niby, zatracając się w żalach, co by było gdyby...
Życie jest jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz się poruszać.
Nie można wprowadzać zmian w tym, co nie istnieje.
Wybór niesie za sobą
ryzyko: podejmując decyzję, trzeba
porzucić wszystkie inne możliwości.
