- Są takie noce, przyjacielu, kiedy świat się kończy! - Wiesz, kto to napisał?
- Nie. Ale wiem, że jeśli są takie noce, kiedy świat się kończy, to muszą być i takie noce, kiedy świat się zaczyna. —Jarosław Borszewicz "Pomroki"
Nie ma gorszego zła od
pięknych słów, które kłamią.
Ludzie lubią komplikować sobie życie, jakby już samo w sobie nie było wystarczająco skomplikowane.
Tak drzemie we mnie wiele książek, lepszych i gorszych, najrozmaitszych. Zdania, słowa, akapity i wersy, niczym niespokojni sublokatorzy, nagle budzą się do życia, wałęsają się samotnie albo rozpoczynają w mojej głowie hałaśliwy dialog, którego nie potrafię uciszyć.
Myślę tylko, że przeszłość to trampolina dla przyszłości.
Od samego mieszania herbata nie staje się słodsza.
Zapominamy, jak ważna jest zwyczajna rozmowa, wspólna kawa, dobre słowo do poduszki. Zapominamy, że to słowa budują mosty, a milczenie jak ogień je spala. Zapominamy, ile znaczą drobiazgi, dobre gesty, ciepło głosu, smaki i zapachy. Zapominamy, że mamy emocje i marzenia. Zapominamy, że jesteśmy ludźmi…
Człowiek zasługuje na to, czego pragnie tylko wtedy, gdy pomaga innym osiągnąć to, czego pragną.
Życie przelatuje szybko, zwłaszcza te lata, które warto przeżyć.
Weź łoże swoje i idź!
Gdyby nie receptory na neuronach, z pewnością nie byłoby poezji.
